Polskie szkolnictwo artystyczne. Dzieje - teoria - praktyka
W setną rocznicę powstania warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych odbyła się w Zamku Ujazdowskim sesja naukowa “Dzieje, teoria i praktyka polskiego szkolnictwa artystycznego”, zorganizowana wspólnie przez Stowarzyszenie Historyków Sztuki i ASP.
Wygłoszone podczas niej referaty, zamieszczone w niniejszym tomie, wyraźnie ogniskują się wokół dwóch kwestii: dziejów szkolnictwa artystycznego oraz problemów związanych ze współczesnym kształtem Akademii. Czego i jak uczyć przyszłych artystów, by nie niweczyć naturalnej autonomii, która powinna otaczać każdą twórczą indywidualność? Na to ostatnie pytanie odpowiadają znani i cenieni artyści – profesorowie warszawskiej i poznańskiej ASP: Jacek Sempoliński, Jacek Waltoś, Rafał Strent, Grzegorz Kowalski. Wśród wystąpień poświęconych historii szkolnictwa artystycznego wymieńmy m.in.: H. Stępień: Dlaczego Monachium?, J. Sosnowskiej: Czego w Warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych nauczyła się awangarda?, A. Chmielewskiej: Artysta fachowiec jako wzorzec absolwenta warszawskiej ASP w okresie międzywojennym, J. Antosa: Kapiści i koloryści w wyższym szkolnictwie artystycznym w drugiej połowie lat czterdziestych XX w.
